Als je vaderbeeld van God kantelt

Vanzelfsprekendheden
Elk jaar hebben drie jeugdvrienden en ik een kleine reünie. Vaak hebben we het dan ook over onze vaders. Twee vrienden vertelden over hun zwakke, dementerende vaders, waarmee het contact steeds moeilijker werd. De vader van mijn derde vriend is al jaren geleden overleden. Ik moest terugdenken aan vroeger, aan hoe ik hen kende als sterke mannen, een scherp contrast met nu. Mijn eigen vader is gezond, bijna schaamde ik me daarvoor. Wat een zegen om zo’n sterke rots in de branding te hebben, die je kinderen mee neemt, met ze stoeit, bij wie je advies kunt vragen, die je steunt in de drukste tijd van je leven. Een man om tegen op te kijken. Afgelopen jaar kreeg hij bijna een hartinfarct. Dat zette plotseling een aantal vanzelfsprekendheden op de tocht. Sindsdien knuffel ik hem extra hard.

Kinderen
God als onze vader is één van de mooiste beelden die de Bijbel ons geeft. Het is prachtig dat God zich wil vergelijken met die man die zoveel voor je betekent en van je houdt (*). De persoon met wie je de meest liefdevolle gezagsverhouding hebt. Zeker als je jong bent staat het als een paal boven water: hij is de baas, en dat is goed. Een kind vertrouwt volledig op zijn vader, hij zorgt voor eten, weet waar je heen moet gaan, beschermt je, helpt je, en regelt alles voor je. Dit godsbeeld helpt: God is geen tiran ver weg, die uit eigen belang de wereld bestuurt. Hij is geen almachtige Kim Jong-Un. Als God naar ons kijkt, dan ziet hij zijn eigen beeld, hij heeft iets van zichzelf in ons gelegd. We zijn uit hem voortgekomen, zoals uit onze aardse vader. We zijn geen poppetjes voor God, geen personeel, geen dieren in zijn dierentuin. We zijn zijn kinderen. Hoe God is, en wie hij voor ons is, wordt in één klap duidelijk gemaakt in dat vaderbeeld.

Kantelen
Jarenlang dacht ik, als het over God als vader ging, aan mijn eigen vader. Nu kantelt dat beeld langzaam. Steeds meer moet ik denken aan wie ik zelf voor mijn eigen kinderen ben. Wat vertelt de manier waarop ik hun vader ben hen over God? Een beeld dat eerst een liefdevolle geruststelling voor mij was, wordt meer en meer een verantwoordelijkheidsbesef. Zelf had ik veel geluk met een goede, liefdevolle en betrouwbare vader. Maar hoeveel vaders slaan dat beeld van God niet kapot? Kinderen die worden genegeerd, misbruikt, afgesnauwd, verwaarloosd, mishandeld, of verlaten. De belangrijkste impact die ik op mijn kinderen heb zijn niet mijn goedbedoelde levenslessen, maar de manier waarop ik met hen omga. Luister ik, vertrouw ik hen, geef ik hen aandacht en prioriteit? Straf ik hen als dat nodig is, bied ik mijn verontschuldigingen aan als ik zelf de mist in ga? Ben ik betrouwbaar, lieg ik niet tegen hen? De manier waarop ik vader ben heeft impact op hun leven, en op hun beeld van God.

Verantwoordelijkheid
Daarmee heeft God ons een prachtige verantwoordelijkheid gegeven. God wil óns gebruiken om te laten zien wie híj is. Ik weet niet hoe dat bij andere vaders gaat, maar ik maak er wel eens een potje van. Vol woede gooi ik de sporttas door de kamer, ik luister half en trek verkeerde conclusies, ik heb geen zin om te spelen en stuur hen naar hun kamer. Maar ondanks al dat falen blijf ik toch Gods beelddrager. Gek genoeg voel ik dat het meest als ik op mijn knieën bij hen ga zitten, en hen vertel dat ik de mist in ben gegaan. Niet dat God het heeft verprutst, maar toch kwam hij naar ons toe, en nam de verantwoordelijkheid op zich van al die ellende die wij elkaar aan doen. Was het ook zijn schuld? Voor God deed dat er niet toe, hij maakte het zijn schuld. Zo moet ik ook met mijn kinderen omgaan als zij de mist in gaan. Niet alleen een terechtwijzing, maar op mijn knieën bij hen gaan zitten, ze bij de hand pakken, en de weg samen met hen gaan. De schuld die hen treft gaat ook door mij heen.

Schitteren
Op een dag is het beeld voor mij helemaal gekanteld. Dan is Gods vaderbeeld voor mij niet meer zichtbaar aanwezig. Tot die tijd mag ik er van genieten dat ik beide kanten van de medaille mag ervaren. Misschien zit ik ooit met mijn vrienden als oude mannen bij elkaar. Dan kijken we terug op ons leven, als onze kinderen groot geworden zijn, en ze zelf misschien wel vaders of moeders zijn. Wat hebben we hen dan meegegeven? Wat hebben we hen dan voorgeleefd? Nu is het tijd om onze verantwoordelijkheid te nemen. We kunnen de wereld niet veranderen, wel kunnen we goede ouders zijn voor onze kinderen. Dat zal een zegen zijn voor de wereld, en Gods beeld laten schitteren.

—————–

* Dit blog kan ook gelezen worden vanuit het perspectief van de moeder, ook de vrouw draagt het beeld van God, zie ook mijn eerdere blog Zonder de vrouw mist het ambt in de kerk kleur