De christen als abortus-activist: Baas in eigen kerk!

Het verbaast me elke keer weer dat mensen zo ontzettend boos worden als je opkomt voor het ongeboren leven. Je zou toch verwachten dat er ten minste begrip zou zijn voor het verdedigen van zwakken die zichzelf niet kunnen verdedigen. We leven in een beschaafde maatschappij waar dieren en mensen rechten hebben, er is een hele infrastructuur gebouwd om dat leven te beschermen. Maar als iemand zich inzet voor het leven in de baarmoeder kan die rekenen op hoon en woede. Dat is vreemd. Op z’n minst zou je verwachten dat een tegenstander erkent dat je een punt hebt, zelfs als het recht op zelfbeschikking voor hem belangrijker is.

Zelfbeschikking en autonomie zijn voor ons mensen van groot belang. Discussies zoals over abortus gaan allereerst over belangen. Onze samenleving hangt er van samen. Het is de kunst om samen te geven en te nemen op zo’n manier dat de meeste belangen gediend zijn. Een ongewenste baby wandelt (in zoverre die dat kan) dwars door onze belangen heen, en moet daarom verwijderd kunnen worden. De impact van zo’n kind is zo groot dat zelfs voor de hand liggende tekenen van beschaving niet alleen worden afgewezen, maar zelfs verdacht worden gemaakt.
De postmoderne mens heeft zo’n hoge mate van autonomie bereikt dat het inleveren van vrijheden vrijwel onmogelijk is. Onze belangen sturen ons rationele vermogen. Ons denken wordt erdoor beheerst, we houden onszelf voor de gek. Onze belangen zijn als de slang die ons in het Paradijs influisterde: “Wees als God, pak je vrijheid,  kies zelf!”

Vrijheid: het is dé afgod van de 21ste eeuw. Toen de mens in zonden viel werd het eerst helemaal niks. Zwetend ploeteren op het land om te kunnen eten en met smart kinderen baren, die meestal jong stierven. De man onderwierp zijn vrouw en verloor daarmee ook zijn tegenover. De mens wilde als God zijn, maar werd een speelbal van de elementen en de natuur. Maar de postmoderne mens heeft nu bijna bereikt wat Adam en Eva ooit ambieerden: zelfbeschikking en keuzevrijheid. De natuur is onderworpen, het werk is arbo-proof, kinderen krijgen is nog steeds een hele bevalling, maar geen doodsstrijd meer. De man vond zijn wederhelft terug, en andere minderheden emancipeerden zich. De gang naar onze vergoddelijking bracht ons veel beschaving, maar leidde niet tot vrede.

Tegenover deze god-mens staat Jezus Christus. Hij was de Koning maar werd een knecht. Hij gaf zijn vrijheden op om te dienen. Hij was de meeste maar werd de minste. Toen Zijn discipelen voor Hem wilden strijden droeg Hij hen op de strijd te staken, en genas Hij Zijn belager. Bij Jezus kwam het eigenbelang op de allerlaatste plaats.
Christenen zijn mensen die Christus volgen. Wie buigt voor Jezus geeft zijn autonomie en vrijheden op. We noemen Hem ‘Heer’ omdat we erkennen dat we Zijn dienstknechten, Zijn slaven zijn! Christen zijn betekent de vrucht terughangen in de Boom in het Paradijs en afstand nemen van de autonomie om zelf te kiezen tussen goed en kwaad.

Maar wat is dan een christen die net zo hartstochtelijk vecht voor zijn eigen vrijheden? Wat is een kerk die strijd voor haar verworvenheden en haar identiteit? Lijken ze meer op Jezus, of meer op die abortusactivisten? Dat is een harde vraag, toch stel ik hem. Wereldgelijkvormigheid wordt vaak gezocht in bepaalde ethische beslissingen. Maar bij Paulus is de christen niet ‘geheel anders’ in zijn handelen, maar vooral in zijn denken. Hoe sta je in het leven? Hoe hang je aan je mogelijkheden? Ben je in staat om een stapje terug te doen? Veel christelijke discussies draaien om wat waar is. Maar de eerste vraag is wat de houding van je hart is. Hang je aan je autonomie, of hangt die bij Christus aan het kruis?

Kunnen christenen inschikken, de minste zijn, of zijn we ook in deze tijd op zoek naar de uitzondering die de regel voor ons moet maken? Zijn we op zoek naar slachtofferschap en beklagen we ons dat de vrijheid ons wordt ontnomen om onze identiteit te behouden? Dat is een verwend christendom dat niet gefundeerd is op Christus maar op de seculiere rechtsstaat. Dan is er geen missionair besef meer: De kerk als gesloten vereniging die grondwettelijk vrij is om haar eigen statuten te bepalen.
In de Corona-tijd verloren de kerken veel, we konden niet meer samenkomen, niet meer zingen, veel activiteiten werden afgezegd. Maar veel erger nog is het dat het duidelijk werd dat we ons bestaansrecht al verloren hadden. Volgevreten vrijheidsstrijders die opkomen voor onszelf, desnoods ten koste van de naaste wiens vrijheid wordt ontkent of gebagatelliseerd. En wat die identiteit nog met Christus te maken heeft mag Joost weten. Zijn Naam misbruiken we om ons eigen-ik te strelen. Het enige geloof dat nog overeind staat is het geloof in onze eigen vrijheden en autonomie. Het verbaast me dat christenen zo weinig oog voor hun naaste hebben. Christenen als abortus-activist: Baas in eigen lijf: geen spuit voor mij! Baas in eigen kerk: blijf van ons heilige gender-standpunt af!