Het lied van mijn leven!

Op school leerde ik het muziekstuk van Peter en de Wolf kennen. Sergei Prokofiev heeft de verschillende personages van het verhaal eigen instrumenten en melodieën gegeven. De lichte fluit was Peter, de zware bas zijn grootvader. Al luisterend hoorde je ze langskomen en herkende je ze in de muziek, zonder dat er tekst aan te pas kwam.
Muziek geeft diepte aan ons leven. Als we somber zijn luisteren we andere muziek dan wanneer we vrolijk of boos zijn. Soms herinneren we geliefden van vroeger als een bepaald lied wordt gespeeld. Even zijn we weer terug op onze tienerkamer, met je vrienden op de camping, of met je kinderen tussen de besneeuwde bergen van Zwitserland. Je haren staan overeind door de emoties die het lied bij je oproepen.

Het album Testimony van Neal Morse eindigt met het nummer God’s Theme. Zoals bij Peter een lichte fluit hoort, en bij opa de bas, gaf Neal Morse God ook muziek. Volledig instrumentaal herhaalt dezelfde melodie zich meerdere keren. Elke keer een beetje intenser, elke keer denk je dat het stopt, maar gaat het door. Ik vind het prachtig, het kan mij mij niet lang genoeg duren. Niet alleen vanwege de muziek, maar vooral ook vanwege God. Blijf Heer, blijf klinken, laat het altijd doorgaan!
Toen ik het album opnieuw vanaf het begin beluisterde bleek dat God’s Theme niet enkel aan het eind klonk, maar eerder al. Het album is autobiografisch. Morse zingt hoe hij een rondtrekkend muzikant was, en dat hij langs de randen van het leven had geleefd. Juist op een van de dieptepunten van zijn leven klonk ineens op de achtergrond de muziek van God. De eerste keer had ik het niet eens gehoord. Ik kreeg er kippenvel van. Als muziek zo knap in elkaar zit, wil je het vaker terugluisteren. Welke thema’s heb ik nog meer gemist? Wat klonk er nog meer tussen de regels door dat ik de eerste keren gemist had? Klonk God ook tijdens andere hoogte- en dieptepunten van het leven?

Soms klinkt zijn muziek helemaal niet. Scheurende gitaren, botsende drums, lege keyboards, maar geen spoor te bekennen van God. Al luister je het duizend keer terug. Waar was u God? Waar bent u nu ik u nodig heb? Waarom breekt u niet door alles heen, legt u alle geluiden niet het zwijgen op, en hoor ik enkel en alleen nog u? Tenminste ergens op de achtergrond. Die geruststellende, liefdevolle klanken die me kracht geven om verder te gaan.
Als God’s Theme voor de laatste keer ingezet wordt probeert Neal Morse God nog aan te spreken. “You are my song” zingt hij. U bent het lied van mijn hart! “You are….” breekt het hem vervolgens af, als hij geen woorden meer heeft. Dan zwijgt hij even, om met een “Thank you!” te eindigen. Dan neemt Gods muziek het over. Zwijg maar. Ik hoop dat ik zo ooit zal sterven. Met een Dank u op mijn lippen die overstemd wordt door God zelf.

Bij de tienerclub die ik leid ging het over muziek. “Welke muziek moet er draaien op jouw begrafenis?” werd aan de verblufte jongeren gevraagd. Ze wisten nog niet eens met welk lied ze naar het huwelijksaltaar wilden lopen, laat staan wat er moet klinken als ze zouden sterven. Gelukkig maar. Ik hoop dat bij mij God’s Theme gespeeld zal worden, als allerlaatste onderdeel van de plechtigheid. Daarna wordt er niets meer gezegd of gedaan. Dat dan eindelijk alle stemmen in mij zwijgen, dat ik mijn mond houd, en dat er niets anders over blijft dan God alleen. Een melodie die doorgaat, elke keer als ik denk dat het gaat stoppen. Geen stoorzenders meer, enkel God. Een lied dat niet dan pas voor het eerst zal klinken, maar telkens al op de achtergrond aanwezig was. Soms duidelijk, soms amper hoorbaar, en zelfs op die momenten dat het niet te horen was het toch het fundament van mijn bestaan. En voor altijd zal het dat zijn. U bent het lied van mijn leven. Dank u!