Moederliefde zonder standpunt

Ze stond snikkend tegenover me. Haar huwelijk stond onder hoogspanning, ze had het nog niet eens aan haar ouders verteld uit angst voor hun reactie. Maar ze hield zoveel van haar dochter. Ook al begreep ze het niet, klopte het niet met alles wat ze had geleerd, ze wilde haar dochter steunen, liefhebben en omarmen, juist in deze moeilijke tijd. Haar 17 jarige dochter was uit de kast gekomen als lesbienne.
Voor me stond een vrouw zonder mening, zonder standpunt, zonder enig idee hoe verder te gaan. Een liefhebbende moeder. Ze vertelde hoe haar man sinds hij het wist met weerzin naar zijn eigen kind keek. Een gesprek was niet mogelijk, want ‘wat zonde is moet zonde genoemd worden’. Ze had nog niet eens wat ‘gedaan’, ze was alleen maar wie ze was. Elke zondag ging het meisje nog naar de kerk want ‘ze hield nog net zoveel van God als vroeger’, al wist nog bijna niemand het daar.

Ouders vertellen me wat voor reacties ze krijgen als ze over hun kind vertellen tegen hun vrienden: “Wat positief dat hij er voor uit durft te komen, als hij maar geen relatie krijgt!” Ik sta er niet van te kijken wat mensen allemaal wel niet zeggen als het om homoseksualiteit gaat, dat deed ik zelf immers vroeger ook. Maar hoe halen wij het toch in ons hoofd om tegen iemand wiens leven net overhoop gehaald is direct te beginnen over toekomstige relaties? Stel je voor dat je zou zeggen: “Wat moedig dat jullie met ons delen dat je geen kinderen kunt krijgen, als je maar niet gaat adopteren” of “Wat goed dat je strijdt voor het ongeboren leven in je baarmoeder, als je het maar niet laat aborteren als het misgaat”.
Op het moment zelf zijn de homo en haar of zijn ouders bezig met heel andere vragen. “Wie ben ik?” en “Mag ik zijn wie ik ben?” of “Wat vinden anderen van me?” Helaas gaat het voor veel christenen niet om de homo als persoon, maar enkel om het standpunt rondom homoseksualiteit.

Deze vrouw had geen standpunt, ze had een dochter. Ze had een huwelijk dat op breken stond omdat ze van haar dochter hield. Ze had een dominee met wie ze het gesprek niet aan durfde te gaan uit angst buitengesloten te worden. Ik heb nog nooit gehoord van ouders die uit de kerkenraad gezet werden omdat ze hun samenwonende zoon en schoondochter accepteerde. Ik heb nog nooit gehoord van ouders die van het avondmaal worden geweerd waren omdat hun kind niet meer naar de kerk gaat. Dat zou ook verschrikkelijk zijn. Maar ik ben al meerdere ouders tegengekomen die niet meer welkom zijn in de kerkenraad of aan het avondmaal, enkel omdat ze hun homoseksuele zoon of dochter liefdevol blijven steunen in al hun levenskeuzes.

Vandaag is het “Kom uit de kast dag”. Een dag waarop we extra aandacht geven aan homo’s en lesbiennes die nog (bijna) niemand verteld hebben over hun seksuele geaardheid. Van sommigen hoorde ik dat het ‘uit de kast komen’ opluchting gaf. Hun ouders accepteerde hen, zelfs die conservatieve opa was liefdevol. Mensen omarmden hen en steunden hen. Dat hielp hen enorm om zichzelf te accepteren. Bij anderen volgde op de ‘coming out’ een mokerslag vol afwijzing. Ouders die hun kinderen niet meer thuis willen ontvangen, of in ieder geval niet met hun partner. Anderen ontvingen afwijzingen of goedbedoelde, neerbuigende adviezen. Daarom blijven sommige homo’s liever zitten in die kast. Daarom moeten we niemand dwingen uit de kast te komen. Blijf zitten waar je veilig bent, en wat spijt het me verschrikkelijk dat je alleen daar veilig bent.

Deze moeder trof me diep. Zij was pas echt moedig. Ze had geen standpunt en geen mening, alleen maar liefde voor haar kind. Zelfs toen de mensen om haar heen het haar kwalijk namen bleef ze haar dochter steunen, gewoon omdat ze van haar hield. Dat is wat alle kinderen het meest nodig hebben, de support van hun ouders. Zonder steun van je ouders is het zoveel moeilijker om jezelf te accepteren.
Vandaag wens ik elke homo en lesbienne zo’n moeder of zo’n vader toe. Ouders die hen helpen om zichzelf te accepteren. Die als het stormt in hun leven samen met hen door de regen en de wind lopen. Ouders die desnoods naast hen komen zitten, in die kleine, geïsoleerde kast. Eenzaam, maar wel met z’n tweeën.

————-

Zie ook de blogserie Orthodoxe christenen en homoseksualiteit

Lees het boek van dezelfde auteur: Nederlander met de Nederlanders, een positieve, orthodoxe visie op homoseksualiteit, wetenschap en vrouwelijke leiders.