Stop met spreken over de ‘homoseksuele levensstijl’

Nog niet zo gek lang geleden dachten veel mensen bij een ‘homoseksuele levensstijl’ aan de blote billen tijdens de gay pride, darkrooms, en promiscue feesten. Bij homoseksualiteit werd vooral gedacht aan bepaalde seksuele handelingen die als afstotelijk werden gezien. Dat de meeste homoseksuelen nooit in een darkroom kwamen, gewoon gekleed stonden op de canal-pride bootjes, trouw waren aan hun partner, en een diepe en liefdevolle relatie hebben waar intimiteit slechts een onderdeel van is, werd niet gezien. Het beeld van de homo was meestal een karikatuur op basis waarvan de ‘homoseksuele levensstijl’ afgewezen werd.

Dat beeld is gelukkig bijgedraaid. Omdat er meer ruimte en acceptatie is gekomen voor homo’s kunnen zij meestal uit de kast komen. Daardoor kennen de meeste mensen nu een homo of een lesbienne, en kwamen we erachter dat dit gewone mensen zijn, net als wijzelf. Toch wordt er door sommige christenen nog steeds verwezen naar die ‘homoseksuele levensstijl’, Die wordt afgewezen, maar de de homo als mens niet. Dat laatste is een goede ontwikkeling. Helemaal nieuw is dit niet in de behoudende kerken. Al decennia lang hebben ook vele conservatieve predikanten en theologen oog gehad voor de pastorale noden van ‘homofielen’. Dat bewustzijn is nu gemeengoed geworden, ook onder ‘gewone christenen’. Gelukkig maar! Maar de afwijzing van seks tussen personen van hetzelfde geslacht is blijven bestaan. Niet alleen de extravagante vormen, maar ook binnen een monogame relatie of huwelijk. Als de ‘homoseksuele levensstijl’ wordt afgewezen wordt dat bedoeld, de betekenis is veranderd, de afwijzing is hetzelfde gebleven.

Spelen met taal, want het is een mooie manier om pijnlijke dingen te kunnen zeggen. Door het leven van een homo zo samen te vatten is het alsof je zegt: “Niet alleen wijzen we hedonistische, decadente homoseks af, maar ook een levenslange relatie in liefde en trouw”. De twee uitersten worden zo samengevat in één term. Het is een beetje alsof we ‘parenclubs en met je gezin kerst vieren’ voortaan de ‘heteroseksuele levensstijl’ zouden noemen.
Want kun je het verlangen naar of leven met een wederhelft wel een ‘levensstijl’ noemen? God zelf zegt in Genesis 2 dat het niet goed is als de mens alleen is. Het samen zijn met een ’tegenover’ is een ingeschapen menselijke eigenschap. Los van de vraag of dit samenzijn van God ingevuld mag worden met iemand van hetzelfde geslacht, is het hoe dan ook geen ‘levensstijl’. Het is mens zijn!

Een relatie hebben is geen scheppingsbevel. Het aantal mensen dat alleen blijft, zichzelf soms ‘happy single’ noemt, groeit. Menselijke relaties bestaan ook niet alleen in het huwelijk. Hartsvrienden, familie, goede collega’s, broeders en zusters in de kerk, het zorgt er allemaal voor dat de mens niet alleen is. Maar die menselijke eigenschap om een speciale verbinding aan te gaan met één ander, een relatie die niet alleen een intiem fysiek element heeft, maar ook harten bindt, onderscheidt ons van de dieren. Wij zijn zelfbewuste, reflectieve wezens. Naakt zijn voor dé ander, zowel geestelijk als lichamelijk, bepaalt ons bij onszelf en bij die ander. Het is een poging om een ander dieper te leren kennen en begrijpen dan een vluchtig contact. Het is gebaseerd op een dubbel-wederzijds vertrouwen.

In sommige diepe vriendschappen raken zielen elkaar. David en Jonathan zijn hét bijbelse voorbeeld. In de hele kerkgeschiedenis zijn er voorbeelden van mannen die met hun vrouw vooral een seksuele relatie hadden, maar hun hartsverbinding hadden met een man. Want in andere culturen is de relatie tussen man en vrouw vaak anders. Het is niet de vraag of dat beter of slechter was, maar het is een feit dat deze hartsvriendschappen, zeker onder mannen, veel minder belangrijk geworden zijn bij ons.
Vreemd genoeg in de kerk nog minder dan daarbuiten. Vooral in behoudende gemeenten is de nadruk komen te liggen op gezinnen en families. De single voelt zich vaak een buitenstaander. Alles lijkt gericht te zijn op het krijgen van een gezin. De ‘heteroseksuele levensstijl’ is de norm geworden.

In die context is het extra wrang dat de ‘homoseksuele levensstijl’ wordt afgewezen. Want christen-hetero’s kiezen zelden voor een leven als single. De grote feesten van hun leven zijn de trouwdag, de geboorte van de kinderen, de doop, huwelijksjubilea, en daarna de huwelijken van de kinderen, en de kleinkinderen. Singles zijn alleen. Eerst zijn ze alleen als anderen trouwen. Dan zijn ze weer alleen als anderen kinderen krijgen. Dan zijn ze weer alleen als die kinderen trouwen, en als laatste zijn ze alleen als hun vrienden kleinkinderen krijgen. Terwijl anderen in hun ouderdom aandacht krijgen van hun nageslacht, zijn zij alleen. Een pijn die ze delen met ongewenst-kinderloze stellen, maar die hebben elkaar tenminste nog. En voor de hetero-single blijft een relatie altijd een mogelijkheid. De homo wordt geacht definitief alleen te zijn in een wereld die draait om relaties. Niet uit eigen keuze, maar van buiten opgelegd.

Als je vindt dat dat een christelijke opdracht is, zeg dat dan ook eerlijk. Zeg dan: “Van homo’s verwachten we dat ze hun hele leven alleen zijn”. Als je een afkeer hebt van hun seksualiteit, en denkt dat God die ook heeft, zeg dat dan eerlijk. En realiseer je dan ook dat ook al dat andere waardevolle van het hebben van een tegenover, voor hen daarmee verloren gaat. Probeer dat dan niet te verstoppen achter ‘de homoseksuele levensstijl’. Alsof het gaat om een keuze, een hippe trend, of seksuele promiscuïteit. Want twee mensen die samen een leven delen, elkaar steunen in vreugde en verdriet, samen bidden, huilen en lachen, wandelen, elkaar verzorgen en helpen, geestelijk en fysiek vervlochten raken met elkaar, die twee mensen leven geen ‘levensstijl’ maar zijn mens.