Waar Jezus stierf is nu misschien wel de meest onheilige plaats van Jeruzalem

Afgelopen week maakte ik een rondreis door Israël. De meeste indruk maakte een Arabische parkeerplaats voor bussen. Een drukte van jawelse, getoeter, draaiende motoren, het gepiep van het achteruit rijden, en tussendoor allemaal bellende chauffeurs en af en aan lopende passasiers.
Zelf keek ik vanuit de rustige tuin waar volgens sommigen Jezus misschien begraven is geweest. De rots net naast deze tuin lijkt op een schedel, zeker de twee ondiepe grotten die net ogen zijn. Is dit de hoofdschedelplaats waar Jezus gekruisigd werd? Velen denken van wel.
Ik keek naar boven, en vroeg me af of je ook op deze rots kon komen, want dat zou dan de plaats zijn waar het kruis moet hebben gestaan. Maar mijn schoonvader wees naar beneden. Jezus werd langs de weg gekruisigd, niet op een rots. Altijd had ik gedacht dat Jezus op Golgotha gekruisigd was, maar hij had gelijk. Het kruis stond er natuurlijk voor, precies waar alle mensen die van en naar Jeruzalem reisden Hem konden zien en uitlachen, als een waarschuwing voor de vijanden van Rome. Precies daar waar nu al die bussen stonden, midden in de herrie. Misschien wel de meest onheilige plaats in Jeruzalem.

Even denk je dan: “Wat erg!” en probeerde ik me in te beelden hoe daar het kruis had gestaan. Maar dat lukte me niet. Ik kon niet door de bussen ‘heenkijken’. Overal in Israël waar men ook maar een beetje vermoedde dat er iets bijbels plaats had gevonden staat een kerk of een sereen stukje rust. Maar hier had niemand een kathedraal geplaatst. Logisch ook, want volgens de traditie was Golgotha elders, waar de Heilige Grafkerk is. Een plaats waar christenen al eeuwen onderling ruzie maken, gebaseerd op een traditie van eeuwen later.
Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe gepaste ik het begon te vinden, die onheilige parkeerplaats van het kruis. Het hoort bij Jezus. Zijn wieg was een kribbe, Zijn troon was een kruis! De plek waar Jezus verzoening bracht tussen de mensen en God, waar Hij het kwaad overwon en ons het leven gaf door te sterven, die plaats moet nu wel iets ontzettend gewoons zijn. Niet iets met wierook en gebrandschilderde ramen, geen machtige waterstromen en heilige pilaren, geen gregoriaanse gezangen of meeslepende liederen. En al helemaal geen stilte en geweide rust.

Ik moest denken aan de cartoonrellen over Mohammed. De woede die onder moslims ontstond doordat hun profeet op een onheilige manier werd afgebeeld. Hun verbolgenheid omdat hun god werd gelasterd met pen en papier. Bij christenen kan zoiets nooit gebeuren. Onze God tekende daar op Golgotha zelf de meest blasfemische cartoon ooit. Hij plaatste Zijn eigen Zoon daar naakt aan het kruis. Met een kroon van doornen en een soldatenjas als mantel. Spuug maar, sla maar, lach maar, scheld maar! Wij kunnen God nooit meer belasteren dan God zichzelf in Jezus Christus beledigde. De allerhoogste wilde de allerlaagste worden. Dat is het Evangelie.
De voetwassing was nog maar een beginnetje voor Jezus. Als Petrus toen had geweten wat er nog zou volgen, dat had de arme man niet kunnen meemaken. Wij willen net als Petrus een hoge god, ontzagwekkend en indrukwekkend. Eentje om kaarsjes bij te branden en op fluistertoon over te praten. Een god die zijn vijanden verbrijzeld en hun kinderen stukslaat tegen de rotsen. Een God die het laat bliksemen op de ongelovigen en de bergen als was laat smelten. Een god die ieder die zijn naam ijdel gebruikt ter plekke dood laat neervallen.

En dat alles verdienen we, maar toch koos God er voor om Zijn Zoon niet te sturen om te oordelen maar om te lijden en te dienen. Voor ons, in onze plaats, maar ook om ons het goede voorbeeld te geven. Dienen, de minste zijn, zwijgen, elkaar onderdanig zijn, onze principes en meningen aan de kant kunnen zetten om de ander te helpen.
Daarom moet het kruis daar wel gestaan hebben, op die plek waar nu een Arabisch busstation is, bemand door mensen die een andere god aanbidden. Waar elke dag bussen ronken en mensen lopen over de totaal ontheiligde grond. Gewoon alsof er niets aan de hand is, alsof Jezus de Christus daar niet ooit riep om vergeving voor Zijn beulen. Er is geen mooiere plaats in Israël. En het zou me niets verbazen als Hij daar straks ook terugkomt. Dan kijken wij allemaal naar de Olijfberg, vol verwachting in ons hart, terwijl Hij loopt tussen uitlaatwalmen en de herrie, en om 5 over 12 nog mensen raakt met Zijn liefde en genade.